Heerenveen - Ajax

De uitwedstrijd tegen Heerenveen afgelopen zondag was een vernedering die mij bijna naar vorig seizoen deed verlangen. Ondergetekende was aanwezig, maar denk alstublieft geen moment dat ik daar blij mee was. Normaal vind ik het ook bij verliespartijen aangenaam erbij te zijn, maar zondag had ik ook nog eens een godsgruwelijk geniepig griepje. Geniepig omdat hij zich 's ochtends als een traditionele kater voor deed, maar zich later op de dag ontpopte tot een ziekte van groot formaat. Toegegeven, ik had de afgelopen week koortsig staan werken, in de kroeg gezeten en ook door school gewandeld, maar roofbouw plegen op mijn eigen lichaam resulteert meestal in niet veel meer dan een beetje een slaapgebrek. Als ik zo naar het veld keek was ik niet de enige die de desbetreffende week wat vaker thuis uit had moeten zieken: onze helden leken ook massaal aan een virus te lijden. De wedstrijd was zo verschrikkelijk slecht dat ik, ziek en al, in de rust naar beneden liep om op de trap een dutje te doen. De altijd vriendelijke stewards boden mij teveergeefs een aspirientje aan, medesupporters keken meewarig naar mijn verschijning. Het deerde mij weinig, ik dutte vrolijk door. Achteraf kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik niet lekker beneden ben blijven zitten.

Het onbetwiste hoogtepunt zondag: de warming-up


Mijn helden presteerden het namelijk om de in de eerste helft opgelopen 2-0 achterstand vakkundig om te bouwen tot een 4-0 inmaak partij, waarna ook het uitvak alle moed verloor en tekeer ging zoals alleen Ajax publiek dat kan. Nee, we floten onze eigen spelers niet uit, we namen ze gigantisch in de zeik. Klassiekers als "op een slof en een ouwe voetbalschoen, wordt Ajax kampioen..." en "met kerst, zijn we kampioen" werden uit volle borst het stadion ingeslingerd, elke pass die aankwam werd met luid gejuich ontvangen, zelfs de wave werd door het uitvak ingezet. Zo doen wij dat, met een gezonde dosis Amsterdamse humor laten zien dat die elf klootviolen op het veld werkelijk geen drol met ons te maken hebben. Op de weg terug naar de auto hoorde ik wat Friezen over ons gedrag, eigenlijk allemaal bijzonder positief. Komisch vonden ze het, en toch ook wel sportief. Goeie jongens, die Friezen.
Op de terugweg had ik veel weg van Ajax1. Nadat de auto onder de druk van mijn smeekbedes bezweek en gestopt was, liet ik mijn kots eruit lopen met de verve waarme Urby zijn man uit zijn rug laat lopen. Ondertussen voelde ik me ongeveer net zo sterk als Greg wanneer hij weer eens geheel kansloos een kopduel ingaat, dus vluchtte ik maar weer snel de auto in. Waar ik vervolgens zat te dromen alsof ik Vermealen was. Echt, ik heb meer met die jongens in gemeen dan menigeen denken zal. Later wilde ik snel naar mijn trein vanuit Hoorn naar Amsterdam lopen, maar helaas was ik net zoals mijn olijke vriend Rommeldaal mijn snelheid kwijt. Godzijdank was mijn ovrzicht niet zo verdwenen als bij Jantje Vertonghen zondag, want dan was ik geheid onder die trein gelopen.
Maar goed. De maandag ziek in bed gelegen na dit verheffende dagje Heerenveen. Vandaag ben ik wel maar weer gaan werken en naar school gegaan. Ik zal dit wiekent wel weer thuis liggen te kotsen, deze keer godzijdank echter zonder Ajax om mij nog zieker te maken dan ik al was....